Jean-Yves Reuzeau
Bellek ile arzular arasına kazınmış kesinlikler
Sanal bir dünya ekranını çatlatıyor aniden sözcüklerin
Gezindim başıboş bundan ötürü, gözüm ihtiyar kaldırım taşlarına dikili -
hiçlikten bir parça arayışında
Zamanın pervanesinde bir derin haz gibi unutulmuş
Yığılmış elemleri bir şiirle sağaltıyoruz
Silinmiş sözcükler.
Bugünün rüzgarında
firari suretleri vurup çalkalayarak
dalgalanan,
apansız göndere çekilmiş bir hayatta kalma sancağı gibi.
Ortaya çıkmış maskeler.
OkÅŸuyoruz
O halde bir iç cepte
Bir tür tılsımı
Bir çocuk oyuncağını
Bir gizi.
Okşanmış kırışmış bir sessizlik-
her ÅŸeye raÄŸmen-
rahatlatıyor içimizi
dünyaya karşı hala dimdik
durmamıza yardım ediyor.
Karşısında önemsiz
bir parça olduğumuzu
keÅŸfettiÄŸimiz
Deli umudun çiçek açmış göğsüne tutunmuş
beş para etmez bir süs eşyası &
Un monde virtuel soudain crève l'écran des mots.
J'errai donc, l'oeil rivé sur le pavé vieilli -
à la recherche d'une parcelle de néant.
L'oubli comme un délice dans l'hélice du temps.
Nous soignons d'un poème les maux accumulés.
Les mots effacés.
Soudain tendus tels des étendards
de survie claquant au vent présent.
Fouettant
les visages enfouis.
Les masques découverts.
Nous flattons alors dans une poche intérieure
une sorte de talisman.
Un jouet d'enfance.
Un secret.
Un silence câliné buriné qui —
vaille que vaille —
nous rassure.
Nous aide encore à tenir face au monde
chaque jour dressé.
Bardé d'êtres et de fantômes
face à qui nous nous découvrons
fétu dérisoire.
Brimborion.
Objet de pacotille accroché
arrimé au sein fleuri de la folle
espérance.