Günün göz kapaklarına koyar akşam parmakları, hafifletir ağırlığını gölgelerin. Yıldızlı bir battaniyeyle örter ışığı, bir uykuya yönlendirir ‘olası’nın başka başka aydınlıklar olduğu yerde.
Gece okşuyor yemiş bahçesini. Titriyor sanki otlar, sallanıyor, ruhlar vurdu sessizliği.

*
 

Suretler bana seni söyler. Sana benzemeyen, tanımadığım suretler. Bir doku kayar belki bu yüzlerin sıcak demiri altından. Görmediğimiz, oysa omuzlarımızı, üşütme kumarı oynamadığımız yalnızlık günlerini örten bir doku.

*

Hangi yankı geri çekilir, kafa yorar sessizliğe, kuşların şarkılarının pişmanlıkla düştüğü gölgelerin derinliklerini başlatır? İncelmekte yavaşça akşamın tüyü. Aydınlanıyor evler. Pencerelerin aynasında, lambaların sıcaklığının altında bir göz kırpmasıymış gibi, sureti geceye benzer bazen insanın, bir ‘aydınlıklar yuvası’nda.
 

Philippe Mathy